کد مطلب:318954 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:912
شیعه در غیبت امام
و اكنون وظیفه ی شیعه چیست؟ و چه مسئولیتهائی بر دوش ماست؟
آیا براستی ما را از پیروان واقعی حضرتش خواهند شمرد؟
آن زمان كه زندگی شیعیان پاكباخته ی امامان پیش از دوازدهمین امام را مورد بررسی قرار می دهیم و در فداكاریها و از جان گذشتگیهای بی دریغ ایشان نظر می كنیم، به یكباره از خواب غفلت بیدار شده و متوجه سستی ها و تقصیرهای خود خواهیم شد.
آیا سلمان فارسی و ابوذر غفاری و عمار یاسر و مالك
اشتر از شیعیان امام زمانشان حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) بوده اند و ما نیز از شیعیان امام زمانمان می باشیم؟
آیا «میثم تمار» كه حتی بر فراز چوبه دار نیز از ذكر فضائل امیر مؤمنان علی (ع) فروگذار نمی كند، از شیعیان آن حضرت است و ما نیز كه با امام زمانمان در نهایت بیگانگی بسر می بریم، از شیعیان آن بزرگواریم؟.
آیا شهدای كربلا كه عاشقانه در راه دفاع از امام زمانشان، حسین (ع) كوشیده و همگی شربت شهادت نوشیدند از شیعیان آن حضرتند، و ما هم كه از بذل مال و جان و امكاناتمان در راه امام زمانمان دریغ نمی ورزیم، از شیعیان آن حضرتیم؟
آیا شخصی چون هشام بن حكم كه با مباحثات و مناظرات فوق العاده ارزنده ی خود، مخالفین امر امامت را منكوب و رسوا می نماید، بگونه ای كه از جانب امام صادق علیه السلام به عنوان «یاور امام» یاد می شود، یك شیعه است، و ما نیز در اولین گام وظایفمان كه شناسائی امام زمانمان است، سستی می كنیم، از شیعیانیم؟
آنچنانكه در نویدهای قرآن و گفتار پیامبر اكرم و ائمه اطهار (ع) می خوانیم، امام زمان مسئولیت ویژه ای دارد كه سایر امامان چنان وظایفی نداشته اند؛
امام زمان حكومت واحد جهانی تشكیل خواهد داد، جهان را پر از عدل و داد خواهد كرد، ذخائر و گنج های زمین را آشكار خواهد ساخت، زمین را عمران و آبادان كرده و آگاهی و شعور مردم را تكامل خواهد بخشید؛ [1] .
بنابراین آیا وظایف شیعیان حضرتش نیز حساستر نخواهد بود؛ آیا شیعه نباید بكوشد، تا هر آنگاه كه به فرمان الهی، امام زمانش ظهور كرد لیاقت و شایستگی آن را داشته باشد كه از یاوران خاص حضرتش بشمار آید؟
پس ببینیم وظایف ما چیست و چگونه باید رفتار كنیم؟
بی گمان اولین وظیفه ی ما آشنائی با خود آن حضرت است، اینكه آن بزرگوار را بشناسیم و با حضرتش مأنوس باشیم.
شناسائی امام زمان (ع) بقدری پراهمیت و حساس است كه در حدیثی از پیامبر خدا چنین می خوانیم:
«هر كس از دنیا رود، در حالیكه نسبت به امام زمانش عرفان نداشته باشد، همچون كسی است كه در دوران جاهلیت مرده باشد.» [2] .
مردن در دوران جاهلیت یعنی از اسلام و ایمان بی بهره بودن، و پیداست آنكس كه امام زمانش را نشناخته باشد، در زمره ی بی ایمانان معرفی شده است.
در حدیث دیگر از امام محمد باقر همین مضمون چنین آمده است:
«آنانكه بدون داشتن امام، دنیا را وداع كنند، چون مردم زمان جاهلیت درگذشته اند و مردم اگر امام خویش را نشناخته باشند، معذور نخواهند بود.» [3] .
بنابراین باید در راه شناسائی آن حضرت بكوشیم تا از اسلام و ایمانمان بهره ای جسته باشیم و از جمله ی رستگاران و باایمانان بشمار آئیم.
وظیفه ی دیگر شیعیان در زمان غیبت كبری، كه ائمه بدانها اشاره فرموده اند مسئله «انتظار فرج» است، شناختن امام زمان (ع) اولین گام رستگاری و در «انتظار» دولت حقه ی آن حضرت بودن مرحله ی دوم این راه می باشد.
«منتظر» كسی است كه خود را برای ظهور امام (ع) آماده كند، ویژگیها و صفات یاوران امام مهدی (ع) را دارا باشد و از بذل جان و مال خود در راه او دریغ نورزد؛ و بدین جهت است كه حضرت صادق (ع) می فرمود:
«آن كس كه منتظر امر ماست، چون كسی است كه در راه خدا در خون خود غوطه ور باشد» [4] .
آری كسی كه منتظر واقعی امام عصر (ع) است، همچون
شهید را خدا معرفی شده است.
در حدیث دیگری از همان حضرت، آنگاه كه عده ای از شیعیانشان بسخن او گوش فراداده اند، در شأن منتظران حقیقی امام زمان (ع) می فرمایند:
«كسانی كه در انتظار دولت قائم درگذرند چون آنانند كه در خدمت قائم باشند.»
آنگاه پس از درنگ مختصری فرمودند:
«بلكه چون آنانند كه در ركاب مهدی شمشیر زده باشند»
و سپس بدنبال تأملی دیگر:
«به خدا سوگند اینان چون آن كسانند كه در خدمت پیامبر به شهادت رسیده باشند.» [5] .
آیا ما را از منتظران حضرتش خواهند شمرد؟ آیا لااقل به همانگونه ای كه برای عزیزان سفر رفته ی خود انتظار می كشیم منتظر امر آن «ولی خدا» هستیم؟
در حدیثی دیگر از امام صادق (ع) در شأن یاوران حضرت حجت (ع) چنین می خوانیم:
«هر كه شور یاوری قائم را دارد،
باید انتظار كشد؛
و در حالت انتظار، پرهیزكارانه عمل كند و رفتار
نیكو و شایسته پیش گیرد؛
این چنین كسی اگر هم مرگ را در آغوش كشد و قائم، پس از مرگش قیام نماید، پاداشی همچون یاران و یاوران حضرت خواهد داشت،
پس «بكوشید».
و «منتظر باشید».
و - این كوشش و انتظار - گوارایتان باد،
ای گروه آمرزیده.» [6] .
آری، منتظری كه كردار شایسته و نیكویش ترك نشود و صمیمانه بكوشد، در چنان جایگاه ارزنده ای ستوده شده است و اینگونه مشمول لطف و عنایت پروردگار قرار خواهد گرفت.
پس از خدا بخواهیم تا از منتظران امام زمان (ع) باشیم، اعمال و رفتارمان نیز نشان دهنده ی درستی ادعایمان باشد، ابتدا خود در مسیر شناسائی حضرتش گام برداریم و سپس دیگران را نیز دلالت كنیم، منكران و مخالفین حضرتش را بجای خود نشانده و ارشاد و راهنمائی كنیم، ویژگیهای یاوران حضرت مهدی (ع) را دارا باشیم و هر لحظه منتظر باشیم تا حضرتش ظهور كرده، آنگاه جان بی ارزش خود را با فدا كردن در قدومش ارزشمند و گرانقدر
نمائیم.
شیعه در زمان غیبت امام باید كه پیوسته شور آن حضرت را در سر داشته باشد،
قلبش مالامال از عشق او باشد و سینه اش لبریز از محبت به او.
اندیشه اش جانفشانی در ركاب او باشد و آرزویش دیدار او.
دعایش صلوات بر آن حضرت باشد و مسئلتش گشایش فرج او.
وجودش یكپارچه سوز و گداز باشد و هستی اش، شعله ای زبانه كشیده از عشق او.
اشك تلخ از دیدگان هر لحظه می ریزد مرا
از دل خونین هزاران ناله برخیزد مرا
از غم هجران و شوق وصلت ای آرام جان
گریه ها و خنده ها با هم درآمیزد مرا
تا تو دوری از من ای صبح امید و آرزو
خواب هم از چشم های خسته بگریزد مرا
سرخ رو گر دیدی ام از بی غمی هایم مدان
همچو لاله، خون دل بر روی می ریزد مرا
من حدیث عشق تو گویم به هر كوی و گذر
گرچه دشمن زین سبب بردار آویزد مرا
مرگ روزی می رسد ای مهربانم از خدا
دارم امید آنكه با مهرت برانگیزد مرا
یاد باد آن تیره شبهائی كه بهر دیدنت
شعله های انتظار آتش بجان می زد مرا
كی شود آن صبح روشن بردمد زین تیره شب
تا ز دل، بار گران رنج برخیزد مرا
می رسد پروردگارا روزگاری تا كه دوست
از شراب وصل خود در كام جان ریزد مرا
آیا براستی ما را از پیروان واقعی حضرتش خواهند شمرد؟
آن زمان كه زندگی شیعیان پاكباخته ی امامان پیش از دوازدهمین امام را مورد بررسی قرار می دهیم و در فداكاریها و از جان گذشتگیهای بی دریغ ایشان نظر می كنیم، به یكباره از خواب غفلت بیدار شده و متوجه سستی ها و تقصیرهای خود خواهیم شد.
آیا سلمان فارسی و ابوذر غفاری و عمار یاسر و مالك
اشتر از شیعیان امام زمانشان حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) بوده اند و ما نیز از شیعیان امام زمانمان می باشیم؟
آیا «میثم تمار» كه حتی بر فراز چوبه دار نیز از ذكر فضائل امیر مؤمنان علی (ع) فروگذار نمی كند، از شیعیان آن حضرت است و ما نیز كه با امام زمانمان در نهایت بیگانگی بسر می بریم، از شیعیان آن بزرگواریم؟.
آیا شهدای كربلا كه عاشقانه در راه دفاع از امام زمانشان، حسین (ع) كوشیده و همگی شربت شهادت نوشیدند از شیعیان آن حضرتند، و ما هم كه از بذل مال و جان و امكاناتمان در راه امام زمانمان دریغ نمی ورزیم، از شیعیان آن حضرتیم؟
آیا شخصی چون هشام بن حكم كه با مباحثات و مناظرات فوق العاده ارزنده ی خود، مخالفین امر امامت را منكوب و رسوا می نماید، بگونه ای كه از جانب امام صادق علیه السلام به عنوان «یاور امام» یاد می شود، یك شیعه است، و ما نیز در اولین گام وظایفمان كه شناسائی امام زمانمان است، سستی می كنیم، از شیعیانیم؟
آنچنانكه در نویدهای قرآن و گفتار پیامبر اكرم و ائمه اطهار (ع) می خوانیم، امام زمان مسئولیت ویژه ای دارد كه سایر امامان چنان وظایفی نداشته اند؛
امام زمان حكومت واحد جهانی تشكیل خواهد داد، جهان را پر از عدل و داد خواهد كرد، ذخائر و گنج های زمین را آشكار خواهد ساخت، زمین را عمران و آبادان كرده و آگاهی و شعور مردم را تكامل خواهد بخشید؛ [1] .
بنابراین آیا وظایف شیعیان حضرتش نیز حساستر نخواهد بود؛ آیا شیعه نباید بكوشد، تا هر آنگاه كه به فرمان الهی، امام زمانش ظهور كرد لیاقت و شایستگی آن را داشته باشد كه از یاوران خاص حضرتش بشمار آید؟
پس ببینیم وظایف ما چیست و چگونه باید رفتار كنیم؟
بی گمان اولین وظیفه ی ما آشنائی با خود آن حضرت است، اینكه آن بزرگوار را بشناسیم و با حضرتش مأنوس باشیم.
شناسائی امام زمان (ع) بقدری پراهمیت و حساس است كه در حدیثی از پیامبر خدا چنین می خوانیم:
«هر كس از دنیا رود، در حالیكه نسبت به امام زمانش عرفان نداشته باشد، همچون كسی است كه در دوران جاهلیت مرده باشد.» [2] .
مردن در دوران جاهلیت یعنی از اسلام و ایمان بی بهره بودن، و پیداست آنكس كه امام زمانش را نشناخته باشد، در زمره ی بی ایمانان معرفی شده است.
در حدیث دیگر از امام محمد باقر همین مضمون چنین آمده است:
«آنانكه بدون داشتن امام، دنیا را وداع كنند، چون مردم زمان جاهلیت درگذشته اند و مردم اگر امام خویش را نشناخته باشند، معذور نخواهند بود.» [3] .
بنابراین باید در راه شناسائی آن حضرت بكوشیم تا از اسلام و ایمانمان بهره ای جسته باشیم و از جمله ی رستگاران و باایمانان بشمار آئیم.
وظیفه ی دیگر شیعیان در زمان غیبت كبری، كه ائمه بدانها اشاره فرموده اند مسئله «انتظار فرج» است، شناختن امام زمان (ع) اولین گام رستگاری و در «انتظار» دولت حقه ی آن حضرت بودن مرحله ی دوم این راه می باشد.
«منتظر» كسی است كه خود را برای ظهور امام (ع) آماده كند، ویژگیها و صفات یاوران امام مهدی (ع) را دارا باشد و از بذل جان و مال خود در راه او دریغ نورزد؛ و بدین جهت است كه حضرت صادق (ع) می فرمود:
«آن كس كه منتظر امر ماست، چون كسی است كه در راه خدا در خون خود غوطه ور باشد» [4] .
آری كسی كه منتظر واقعی امام عصر (ع) است، همچون
شهید را خدا معرفی شده است.
در حدیث دیگری از همان حضرت، آنگاه كه عده ای از شیعیانشان بسخن او گوش فراداده اند، در شأن منتظران حقیقی امام زمان (ع) می فرمایند:
«كسانی كه در انتظار دولت قائم درگذرند چون آنانند كه در خدمت قائم باشند.»
آنگاه پس از درنگ مختصری فرمودند:
«بلكه چون آنانند كه در ركاب مهدی شمشیر زده باشند»
و سپس بدنبال تأملی دیگر:
«به خدا سوگند اینان چون آن كسانند كه در خدمت پیامبر به شهادت رسیده باشند.» [5] .
آیا ما را از منتظران حضرتش خواهند شمرد؟ آیا لااقل به همانگونه ای كه برای عزیزان سفر رفته ی خود انتظار می كشیم منتظر امر آن «ولی خدا» هستیم؟
در حدیثی دیگر از امام صادق (ع) در شأن یاوران حضرت حجت (ع) چنین می خوانیم:
«هر كه شور یاوری قائم را دارد،
باید انتظار كشد؛
و در حالت انتظار، پرهیزكارانه عمل كند و رفتار
نیكو و شایسته پیش گیرد؛
این چنین كسی اگر هم مرگ را در آغوش كشد و قائم، پس از مرگش قیام نماید، پاداشی همچون یاران و یاوران حضرت خواهد داشت،
پس «بكوشید».
و «منتظر باشید».
و - این كوشش و انتظار - گوارایتان باد،
ای گروه آمرزیده.» [6] .
آری، منتظری كه كردار شایسته و نیكویش ترك نشود و صمیمانه بكوشد، در چنان جایگاه ارزنده ای ستوده شده است و اینگونه مشمول لطف و عنایت پروردگار قرار خواهد گرفت.
پس از خدا بخواهیم تا از منتظران امام زمان (ع) باشیم، اعمال و رفتارمان نیز نشان دهنده ی درستی ادعایمان باشد، ابتدا خود در مسیر شناسائی حضرتش گام برداریم و سپس دیگران را نیز دلالت كنیم، منكران و مخالفین حضرتش را بجای خود نشانده و ارشاد و راهنمائی كنیم، ویژگیهای یاوران حضرت مهدی (ع) را دارا باشیم و هر لحظه منتظر باشیم تا حضرتش ظهور كرده، آنگاه جان بی ارزش خود را با فدا كردن در قدومش ارزشمند و گرانقدر
نمائیم.
شیعه در زمان غیبت امام باید كه پیوسته شور آن حضرت را در سر داشته باشد،
قلبش مالامال از عشق او باشد و سینه اش لبریز از محبت به او.
اندیشه اش جانفشانی در ركاب او باشد و آرزویش دیدار او.
دعایش صلوات بر آن حضرت باشد و مسئلتش گشایش فرج او.
وجودش یكپارچه سوز و گداز باشد و هستی اش، شعله ای زبانه كشیده از عشق او.
اشك تلخ از دیدگان هر لحظه می ریزد مرا
از دل خونین هزاران ناله برخیزد مرا
از غم هجران و شوق وصلت ای آرام جان
گریه ها و خنده ها با هم درآمیزد مرا
تا تو دوری از من ای صبح امید و آرزو
خواب هم از چشم های خسته بگریزد مرا
سرخ رو گر دیدی ام از بی غمی هایم مدان
همچو لاله، خون دل بر روی می ریزد مرا
من حدیث عشق تو گویم به هر كوی و گذر
گرچه دشمن زین سبب بردار آویزد مرا
مرگ روزی می رسد ای مهربانم از خدا
دارم امید آنكه با مهرت برانگیزد مرا
یاد باد آن تیره شبهائی كه بهر دیدنت
شعله های انتظار آتش بجان می زد مرا
كی شود آن صبح روشن بردمد زین تیره شب
تا ز دل، بار گران رنج برخیزد مرا
می رسد پروردگارا روزگاری تا كه دوست
از شراب وصل خود در كام جان ریزد مرا
[1] منتخب الاثر - لطف الله صافي گلپايگاني - فصل هفتم.
[2] الزام الناصب في اثبات حجة الغائب - الشيخ علي يزدي حائري - ص 5: «من مات و ليس له امام فميتته ميتة جاهلية».
[3] منتخب الاثر - فصل دهم - باب پنجم - «من مات و ليس له امام فموته ميتة جاهلية و لا يعذر الناس حتي يعرفوا امامهم».
[4] كمال الدين - شيخ صدوق - ص 336: «المنتظر لامرنا كالمتشحط بدمه في سبيل الله.».
[5] بحارالانوار - علامه محمدباقر مجلسي - جلد 52 - ص 126: «من مات منكم، و هو منتظر لهذا الامر، كمن هو مع القائم في فسطاطه قال: ثم مكث هنيئة، ثم قال -بل كمن قارع معه بسيفه - ثم قال - لاو الله، الا كمن استشهد مع رسول الله».
[6] كتاب الغيبه، محمد بن ابراهيم بن جعفر النعماني، ص 106: «من سره ان يكون من اصحاب القائم فلينتظر و ليعمل بالورع و محاسن الاخلاق و هو منتظر فان مات و قام القائم بعده كان له من الاجر مثل اجر من ادركه فجدوا و انتظروا هنيئا لكم ايتها العصابة المرحومة».